Zorgeloos in het hier en nu leunen

8 juni 2017 1 Reactie

 
Met een dubbelklik op de tekening krijg je een groter beeld.

Dat ik zorgeloos in het hier en nu leun komt omdat ik ook echt weinig zorgen heb. Ik prijs me rijk. Onze kinderen gaan goed. Mijn ouders zijn allebei gezond ondanks hun hoge leeftijd. Het gaat goed met mijn vrienden. Ik heb hartstikke leuk werk. Hoe komt het dan toch dat ik me zo vaak uit die diepe ontspanning laat halen? Ik heb er een tijdje op gelet en het komt door wat ik ‘mijn spookjes’ ben gaan noemen. Zodra ik ontspan komen ze. Zoals het spookje van ‘het is niet goed genoeg’. Hup, ik spring uit mijn stoel! Om de was te doen, een artikel bij te schaven, toch nog even het huis opruimen. Mijn spookjes geven me voordat ik het in de gaten heb een vervelend gevoel. Maar als je gewoon een beetje op ze gaat letten, ze van een afstand bekijkt verliezen ze hun macht. Als je het goed bekijkt zijn het er maar een beperkt aantal en ze zijn niet eens creatief! De hele tijd is het dezelfde gedachte, hetzelfde spookje dat me op komt zoeken. Ook als er objectief weinig echte zorgen zijn! Hoe zal ik me nog kunnen ontspannen als er échte zorgen zijn, vraag ik me wel eens af. Ook een spookgedachte trouwens. Voorlopig dus maar zorgeloos in het hier en nu leunen.

Categorie: Emotie, In het hier en nu zijn, Loslaten, Rust, Stress
< 

Wanneer ervaar jij alle TIJD van de wereld?

28 november 2016 1 Reactie

uitdrukking-visual-column-odette-meyer

Ik vind het begrip TIJD al jaren fascinerend. Beheers ik de tijd of beheerst de tijd mij? Wanneer hebben we een gezonde en vruchtbare relatie met tijd? Hoe komt het toch dat we allemaal chronisch gebukt gaan onder een gevoel van tekort aan tijd?

Toen ik jaren geleden van een burn-out aan het herstellen was, realiseerde ik mij hoe zeer ik me had laten opjagen door de klok, mijn overvolle agenda en het voortdurend aanwezige gevoel ‘geen tijd te hebben’.

Deze tekening die ik toen maakte was het slot van een proces waarin het juk van de tijd van me afviel. Een diepe ‘reset’ waarin ik weer contact maakte het gevoel alle tijd van de wereld te hebben. Ik besloot me niet meer te laten opjagen en mijn eigen tempo te creëren. Rust, niks doen, stilte, dingen doen waar ik van houd of spontaan dingen doen die in het moment opkomen zijn de vaste bestanddelen geworden in mijn leven.

Tot mijn grote verrassing kreeg ik toen veel meer voor elkaar terwijl ik mijn tempo aanzienlijk vertraagde. Nu weet ik dat tijd buigzaam is: we kunnen haar veel meer naar onze hand zetten. We zijn vergeten dat tijd een door mensen gemaakt ‘construct’ is.

Er komt gelukkig steeds meer oog voor het feit dat het juk van de kloktijd, waar we allemaal in meer of mindere mate onder gebukt gaan, in hoge mate wordt bepaald door economische waarden als efficiëntie en hoe dit ten koste gaat van de menselijke maat. Tijd is geld. We zijn daardoor tijd die niet op een productieve manier gebruikt wordt gaan ervaren als verspilde tijd! Het zit zo diep geworteld in onze cultuur dat we ons schuldig voelen wanneer we even niks doen…

Hier 2 prachtige documentaires over TIJD die elk vanuit een andere invalshoek laten zien wat er aan de hand is. Eén die je helemaal kunt zien: Dus ik ben….Mijn agenda van Stine Jensen. En de trailer van Burning Out, de documentaire van Jérome Lemaire over een ziekenhuis in Parijs waarin de mensen opgebrand raken door de focus op geld en efficiency ten koste van de menselijke maat.

Ik doe ook een oproep. Zeker als je je herkent in wat ik schrijf: het is belangrijk om weer baas te worden over je eigen tijd. Dus wordt – net als ik – een ‘Time Rebel’ en creëer je eigen tempo van leven! Wordt super eigenwijs als het gaat om JOUW tijd en die van je dierbaren. We leven per slot van rekening maar één keer.

Categorie: Burn-out, Creativiteit, Rust, Tijd, Time Paradox
< 

Sein veilig

2 april 2016 7 Reacties

Sein veilig visual column Odette Meyer

Het teken

Ik heb erop gewacht
maar het kwam niet

Ik zette me schrap
maar het kwam niet

Ik trok me op voorhand al terug
maar het kwam niet

Iedere keer opnieuw
heb ik gewacht
me schrap gezet

Mezelf teruggetrokken
nog voor ik het wist

Maar het kwam niet

Niet de afwijzing
niet de veroordeling
‘je bent het niet waard’
of het gevreesde
‘je hoort er niet bij’

Ik heb erop gewacht
maar het kwam niet

Nu ben ik het alleen zelf nog
die wacht op mij
die wacht op het teken
‘alles oké’

Categorie: Compassie, Loslaten, Zelfbescherming, Zelfcompassie
< 

Zoektocht naar zinvol werk

8 april 2015 6 Reacties

fata morgana of niet ze dook Visual column Odette Meyer

Steeds meer mensen willen werk waarin ze vanuit ‘wie ze werkelijk zijn’ en ‘in contact met anderen’ kunnen bijdragen. Vaak vinden zij het steeds lastiger om zich te kunnen verenigen met de manier waarop hun organisaties werken. Ze missen de menselijke maat en ervaren dat het systeem bepalend is. Het goede nieuws is dat we met zijn allen middenin de transitie van de ‘oude’ naar de ‘nieuwe’ wereld zitten, maar dat is tegelijkertijd ook spannend. Een worsteling tussen je oude zekerheden en je geloof dat het toch mogelijk moet zijn om op een heel andere manier bij te dragen, en om samen te werken vanuit een echt gevoel van ‘community’ waarin compassie en een diep besef dat we allemaal met elkaar verbonden zijn de rode draad vormen. Dat vraagt om lef en vertrouwen, en een bereidheid om te accepteren dat je niet weet hoe je toekomst er precies uit ziet. Maar wel duiken, fata morgana of niet!

Ik dook 15 jaar geleden. Vanaf de boot ‘NV De resultaatgerichte samenwerking’. We zaten weer middenin de zoveelste reorganisatie. Ik ervaarde mijn bijdrage niet langer als zinvol. Mijn collega – zij zit met haar knieën nog op de boot – was aan het twijfelen maar kon ook geen werkelijke zin meer zien in wat er gebeurde. Mijn geloof en vertrouwen wonnen het van mijn angst en dieper gelegen cynisme (‘er gaat toch niks veranderen’).

Laten we elkaar helpen duiken, of dat nu binnen de eigen organisatie is of niet, om samen die droom achterna te gaan, en elkaar iedere keer opnieuw het verhaal te vertellen dat het wél mogelijk is een duurzame wereld te creëren waarin er genoeg is voor iedereen.

Categorie: Change agent, Nieuwe economie, Transitie, Zinvol werk
< 

Groei!

20 maart 2014 13 Reacties

Groei! visual column Odette Meyer

Ik betrap me er best vaak op dat ik verder wil zijn dan ik ben. Of dat iets waar ik mee bezig ben, verder moet zijn dan het is. Dat kan komen door druk die vanuit mijn omgeving op mij wordt uitgeoefend maar ook omdat ik dénk dat de omgeving druk uitoefent. Zie hier het ontstaan van een spanningsveld dat je flink bezig kan houden.

Grote kans dat ik ga sleuren, trekken, duwen. Om het allemaal sneller en harder voor elkaar te krijgen. Kortom, ik lever een extra krachtsinspanning.

Als je in een proces van persoonlijke verandering bent, kan het je vaak ook niet snel genoeg gaan. Je wilt duidelijkheid en zekerheid. Je wilt die verandering al tastbaar hebben. En wel liefst NU: GROEI! Juist als je in zo’n proces zit, is het belangrijk om oog te houden voor de haast onzichtbare bewegingen van groei. Bij kiemplantjes groeien ook eerst de wortels flink de grond in voordat de plant uitschiet en gaat bloeien.

Categorie: Groei, Persoonlijke ontwikkeling, Seizoenen
< 

Barbie Pangang doet mee aan 2014

9 januari 2014 2 Reacties

Beetje sambal bij ja Visual column Odette Meyer

Beetje sambal bij goede voornemens ja
Beetje sambal bij uitstelgedrag ja
Beetje sambal bij saaie gesprekken en vergaderingen ja
Beetje sambal bij je baas, medewerkers en collega’s ja
Beetje sambal in de liefde ja

Beetje sambal bij …

Bestel NU genoeg sambal en maak er een spicy jaar van. Wees er snel bij want OP=OP!
Om te bestellen klik hier.

Categorie: Barbie Pangang, Sambal, Vrouwelijk leiderschap
< 

maak van stress je vriend

9 december 2013 4 Reacties

Maak van stress je vriend visual column Odette Meyer

Ik volg graag onderzoek met de nieuwste inzichten over stress en burn-out. Het aantal mensen dat serieus last heeft van stress of een burn-out is de laatste 10 jaar niet verminderd. Toen ik zelf 12 jaar geleden burn-out raakte was er minder bekend over stress en burn-out dan nu. Toch heeft al die kennis er (nog) niet toe geleid dat er minder mensen last van hebben.

Voor mij betekende de periode van burn-out, na de enorme schrik dat mijn lijf me in de steek had gelaten (wat in werkelijkheid natuurlijk andersom was: ik had mijn lijf in de steek gelaten), vooral een tijd van bezinning. Wat was er met mij aan de hand dat dit kon gebeuren? Destijds richtte veel onderzoek zich met name op de persoonlijkheidskenmerken van het individu. Een workaholic met een perfectionistische, prestatiegerichte en overloyale instelling liep meer risico dan iemand die wat relaxter in het leven staat. Het preventie-advies aan organisaties luidde vooral: let op de overijverige het-is-nooit-goed-genoeg types, en leer de persoon in kwestie stressbestendiger te worden. Nuttig om te weten natuurlijk, maar dit belichtte voor mij maar één kant van de werkelijkheid. Ik herkende me maar voor een deel in dit plaatje én ik zag veel relaxte mensen om me heen die toch ook aardig aan het jakkeren waren en op het randje balanceerden.

In die tijd vroeg ik mezelf af wat ik anders kon doen zodat het niet nog eens zou gebeuren, maar ook wat de wisselwerking was met mijn werk. In hoeverre faciliteren organisaties stress en burn-out? Recent Deens onderzoek laat zien dat stress vooral veroorzaakt wordt door een unfaire werkomgeving, en dat het niet gaat om de hoge werklast. Zoals het cliché al zegt: van hard werken alleen is nog nooit iemand doodgegaan. Als mensen zich eerlijk en respectvol behandeld voelen, kunnen ze bergen verzetten! Maar als er onrechtvaardigheid insluipt gaat het vreten. Dit onderzoek laat een andere kant van de werkelijkheid zien. De wisselwerking tussen individu en omgeving bepaalt het ontstaan van ongezonde stress en burn-out, en dan laat ik  de privé-omgeving hier buiten beschouwing.

Wat betreft de wisselwerking tussen individu en omgeving: ik kwam een TedXtalk van Kelly McGonigal tegen. Als gezondheidspsychologe heeft zij jaren verkondigd dat stress slecht voor je is (op basis van toenmalig onderzoek, dat dan weer wel). Terwijl recent onderzoek laat zien dat stress in de kern gezond is, dat het ons helpt om met moeilijke omstandigheden om te gaan. Stress wordt alleen ongezond als we denken dat het slecht voor ons is! Verder laat zij in haar verhaal prachtig zien hoe belangrijk ‘community’ is: wanneer we door lastige periodes zoals nu gaan kun je jezelf beschermen tegen de negatieve gevolgen van stress door je zorgen te delen en je te laten helpen of een ander te helpen. “Maak van stress je vriend”, vat zij het pakkend samen.

Daar kreeg ik dan direct dit beeld in deze tekening bij :-) . Verder kijk ik uit naar het volgende onderzoek. Wat mij betreft mag dat onderzoek gaan over het belang van stilte en zachte tijd, waarin aangetoond wordt dat we gelukkiger, gezonder en productiever zijn wanneer we stilte en zachte tijd vanzelfsprekend onderdeel maken van ons leven.

 

Categorie: Burn-out, Stilte, Stress, Zachte tijd
< 

Dolce far Niente zalig nietsdoen ook thuis

9 augustus 2013 2 Reacties

Vorige week nog was ik op vakantie in Italië bij het Gardameer. Het was de eerste keer dat we daar waren. Een prachtige plek. Geen wonder dat half Nederland daar jaarlijks naar toegaat. Onze mobilhome keek uit over het meer en elke avond vergaapten we ons aan een zonsondergang die ik de laatste jaren alleen nog maar van plaatjes op kalenders kende.

Ook ’s avonds rond een uur of acht was het nog heerlijk om op een luchtbedje te dobberen op het water. Op de tekening mijn schoonzus Wilma (links) en ik (rechts) op een luchtbed. Als ik dan zo lekker lig, kijk ik af en toe door mijn oogwimpers heen en dan zie ik de rondingen van mijn lijf in mijn favoriete badpak, ik zie mijn knieën en mijn voeten, mijn (eindelijk weer eens) gelakte teennagels. Het beeld gaat over in eindeloos blauw water en de weerspiegeling van de gouden avondzon. Dolce far niente. Helemaal niks. Niks hoeven. Niks moeten. Luieren. Zalig of eigenlijk ‘zoet’ nietsdoen, zoals de Italianen het noemen.

Nou ja, helemáál niets doen… Daar zo dobberend kwamen er spontaan een paar vragen bij mij op.
* Is het nodig om 1200 km te rijden om in die zalige staat van nietsdoen te komen?
* Maakt het uit in welke omgeving je bent?
* Helpt het als je Italiaans bent?

Mijn voorlopige antwoorden

Nee, het is niet nodig om daar voor 1200 km te rijden maar het helpt wel. Thuis kan ik ook goed luieren, maar er is ook (zichtbaar) altijd wel wat te doen. Door 1200 km te rijden laat je alles achter je en zijn al die 1000 en 1 klusjes uit het zicht.

Nee, het maakt niet uit in welke omgeving je bent, je kunt overal luieren. Maar een meer, zomers weer, prachtige vergezichten, lekker eten, goed gezelschap and last but not least geplande vrije weken helpen natuurlijk wel fántástisch.

Ja, volgens mij helpt het enorm als je Italiaans bent. In onze Nederlandse cultuur hebben we namelijk met de paplepel ingegoten gekregen dat je mag pas rusten na gedane arbeid. Maar ja het werk is nóoit af! Wij kennen in de taal ook bijna geen positieve uitdrukkingen vergelijkbaar met ‘zalig nietsdoen’. Eerder roepen deze uitdrukkingen negatieve associaties op zoals lanterfanten, je tijd verlummelen, en het nog opjagender ‘stilstand is achteruitgang’. En dat terwijl wetenschappers er steeds meer achter komen dat tijdens dat ‘zalige nietsdoen’ ons onbewuste met belangrijke verwerkingsprocessen aan de gang gaat waardoor wij slimmer en creatiever zijn! Veel slimmer en creatiever dan wanneer we continu druk bezig zijn.

Conclusie: Dolce far Niente – zeker thuis doen!

Ja natuurlijk, maar straks begint het weer. Werk, school, alle sportclubs van de kids, muzieklessen. Help! Hoe houd ik het Dolce far Niente thuis vast zeker ook nu ik weet dat het mij slimmer en creatiever maakt en het dus helemaal geen verspilling van tijd is? (Bye bye schuldgevoel)
Dat verschilt per persoon. In ieder geval is het een kunst die je onder de knie krijgt door het aandacht te geven en te ervaren wat werkt. Mij helpen regelmatige (digitale) sabbaticals, en liefst wekelijks een lege dag, dus vanaf nu is die maandag weer voor mij. Structuur daarin brengen door te plannen is voor mij belangrijk. Ook geniet ik enorm wanneer ik er met aandacht ben en me door niks en niemand laat opjutten, en al helemaal niet door mezelf. Ik kijk en probeer alles te doen met een ruime blik, alsof ik nog steeds op mijn  luchtbedje dobber op het meer.

Tot slot nog een uitspraak van de journalist/filosoof Sebastien Valkenberg: “Wie de kunst beheerst van dolce far niente, ofwel het zalige nietsdoen, beseft dat een leven lang luieren geen voldoening geeft. Het krijgt pas zijn glans bij de gratie van het volle leven met afspraken, verplichtingen en deadlines.” Een beetje onitaliaans, maar het zet het wel in perspectief. Nu ga ik weer even lummelen.

Categorie: Creativiteit, Dolce far niente, Genieten
< 

Pak die moed en begin

10 mei 2013 6 Reacties

Heb jij dat ook? Er zijn dingen in je leven die je wil doen maar je doet ze niet. En omdat je ze al zo lang niet doet, begin je er niet eens meer aan. Het feit dat je ze niet doet is uitgangspunt geworden. Terwijl je ergens feilloos weet: als ik ze doe, ben ik een gelukkiger, completer mens. Meer mezelf. Beter gehumeurd. En dat draagt weer positief bij aan je omgeving.

Een simpel voorbeeld. Na de geboorte van onze twee zoons (nu allebei 14 jaar) heb ik elf jaar lang niet gesport. Last van mijn rug was de aanleiding, maar gaandeweg merkte ik dat mijn ‘slechte’ rug een excuus werd om te verklaren aan anderen dat het echt niet kon (zelf wist ik wel beter).

Het feit dat ik lang niets had gedaan, werd een reden om het niet te doen. Het legde me als het ware lam.

Een prettig soort boosheid kan in dit soort situaties helpen. Een liefdevolle schop onder je kont die je in beweging zet. Pak die moed en begin.

Bij hardlopen gaat het om een simpel, concreet voorbeeld. Helemaal belangrijk is die moed bij minder grijpbare zaken. Ik denk dan aan het loslaten van patronen die vaak een leven lang met je mee reizen en pijn veroorzaken. Zoals bijvoorbeeld in mijn geval de overtuiging ‘ik ben niet goed genoeg’. In mijn leven heb ik zo goed en kwaad als ik kon met deze overtuiging gedeald maar lange tijd niet de bron ervan kunnen omarmen. Deze tekening nodigt mij uit om in het hier en nu mezelf te accepteren zoals ik ben inclusief wie ik (nog) niet ben. Juist dat laatste – accepteren wie ik (nog) niet ben – geeft ruimte en brengt me in beweging.

Wat het sporten betreft: in drie maanden tijd lukte het me om van niks naar 10 km hardlopen te gaan – in mijn eigen tempo uiteraard ;-).

Categorie: Barbiepangangdoetmee, In het hier en nu zijn, Loslaten
< 

Barbie Pangang doet mee . . . aan 2013

16 januari 2013 3 Reacties

Barbie Pangang doet mee visual column Odette Meyer

[Geen commentaar]

Categorie: Barbie Pangang, Vrouwelijk leiderschap
< 
Volgende pagina »